Als je bevalling niet is gegaan zoals je wilt

Je hebt je geboorteplan tot in de puntjes uitgewerkt en was helemaal voorbereid op de bevalling. Helaas gaat een bevalling niet altijd volgens plan. Als je bevalling niet is gegaan als verwacht kun je hier best moeite mee hebben. Hoe kun je zo'n ervaring nu het beste verwerken zodat je toch een goed gevoel hebt?

De bevalling

Bij een 'normale' bevalling denk je aan het volgende scenario: Je vliezen breken of de weeën beginnen. Je belt de verloskundige als ze om de 5 minuten komen en dan ga je richting ziekenhuis. Of je blijft lekker thuis en wacht op de verloskundige. Hier vang je de weeën de komende paar uur op, op de manier die jij het prettigst vindt. Als het wel erg heftig wordt checkt de verloskundige of gynaecoloog hoeveel ontsluiting je hebt, en hoera! Je zit op de 10cm. Met een paar keer persen komt de baby helemaal gezond ter wereld. En jij komt er met zo min mogelijk (kleer)scheuren vanaf. Nu wordt het genieten van je kleintje!

Bekijk ook: thuis bevallen of in het ziekenhuis?

Hoe de bevalling anders kan verlopen

Helaas is dit scenario niet altijd aan de orde en kan het heel anders verlopen dan je eigenlijk zou willen. Hier kun je zelf eigenlijk niks aan doen, maar het is wel even slikken. Als je zwanger bent zul je vast allerlei scenario's doorlopen in je hoofd, maar stiekem verwacht je gewoon dat het allemaal wel goed zal komen. Dit zal mij toch niet overkomen? Wij vroegen mama's in de Facebook community van MiniMe, Mombitious, naar hun ervaringen. De verhalen kunnen heftig zijn, maar laat je vooral niet afschrikken. Geen bevalling is hetzelfde!

Spoedkeizersnede

Daisy: Ik wilde graag thuis bevallen zonder pijnstilling. Voor de bevalling had ik 3 dagen lang weeën. Maar dit zette niet door. De week erop ben ik na weer 2 dagen weeën en weinig slaap naar het ziekenhuis gegaan. Hier heb ik wat gekregen om te kunnen slapen. De volgende ochtend wilden ze me naar huis sturen. Het huilen stond me op dat moment nader dan het lachen, want ik kon echt niet meer. Uiteindelijk mocht ik toch blijven en hebben ze mijn vliezen gebroken. Hierna kwam ik in een weeënstorm en werd mij een ruggenprik opgedrongen. Na 3 keer prikken zat hij eindelijk en heb ik mijn familie weggestuurd om even rustig wat te eten. Toen kwam de gynaecoloog binnenrennen en riep dat de baby gehaald moest worden. Het ging niet goed met hem. Ik belde mijn familie en ondertussen werd mijn shirt kapot geknipt. Toen mijn zus en ouders kwamen aangerend werd ik net weggereden. 5 minuten later was ik moeder.

Ontsluiting zet niet door

Inge: Jong, gezond en uitstekend voorbereid was ik bij mijn eerste bevalling. Toen ik na 16 uur niet al te hevige weeën niet verder kwam dan 8 centimeter ontsluiting moest ik toch naar het ziekenhuis. Hier werd al snel besloten dat ik een keizersnede nodig had. 

"Ik vond het best heftig dat al mijn voorbereidingen er niet voor hadden gezorgd dat mijn lijf wist wat het moest doen"

Het heeft me wel even gekost om dit te accepteren en te verwerken. Bij mijn tweede kind begon ik dan ook sceptisch aan de bevalling. Tot mijn lijf het na een tijdje overnam en een halve dag pijnlijke weeën mij toch de nodige ontsluiting bezorgden. Toen ik mijn kind in m'n armen hield was dan ook het 'trauma' van de eerste bevalling vergeten.

Vacuümpomp en verlostang

Sanne: Mijn eerste bevalling ging niet zoals gehoopt. Met de eerste weeën ben ik 29 uur bezig geweest. Dit begon goed. Thuis was ik heel rustig en kon ik de weeën goed opvangen. Ik had gekozen voor een ziekenhuisbevalling. Dit leek me toch prettiger voor de eerste keer. Daar ging het echter mis. Ik bleef hangen op 8 centimeter ontsluiting en na uren namen de weeën af. Toen werd ik aan de weeënopwekkers gelegd. Ik kon echt niet meer en was doodop.

"Mijn man was half in shock: 'Het leek wel een scène van Saw!'"

Toch kreeg ik een soort oerkracht toen ik eenmaal mocht persen. Helaas lukte het maar niet en na een uur persen kreeg mijn zoontje het benauwd. De gynaecoloog kwam binnen met de melding dat de baby er NU uit moest. Er werd geknipt, de pomp werd erbij gehaald maar die schoot twee keer van de baby's voorhoofd af. Uiteindelijk werd het een tangverlossing. Ik had er zelf niet veel van gezien, ik wilde alleen maar dat de kleine gezond en wel ter wereld kwam. Het herstel duurde ook nog best lang, en zoonlief bleek een huilbaby. Toch deelde ik mijn bevallingsverhaal met iedereen die het wilde horen. Dit heeft mij echt geholpen bij het verwerkingsproces.

Onder narcose

Hanneke: Toen ik zwanger was van de oudste begon bij 41 weken de bevalling. Na 12 uur onregelmatige weeën en een nacht niet slapen kwam de verloskundige. Ik had maar 1 centimeter ontsluiting. Na weer 12 uur doorsukkelen kwam de verloskundige weer. Nu zat ik op 2 centimeter. 8 uur later en weer en nacht zonder slaap heb ik weer de verloskundige gebeld. 3 centimeter. Toen heeft ze mijn vliezen maar doorgeprikt en bleek dat hij in het vruchtwater had gepoept. Dus hup, naar het ziekenhuis. Daar kreeg de baby een draadje op zijn hoofd en werd ik aan de CTG gelegd om mijn weeënactiviteit en de hartactie ban de baby te controleren. Binnen een paar minuten bleek dat het helemaal niet goed ging en de kamer stroomde vol met mensen. Zijn hartslag dipte iedere keer onder de 50 en hij moest er dus meteen uit. 10 minuten na binnenkomst kreeg ik dus een keizersnede.

"Ik werd letterlijk naar de OK geraced. Die paniek onder het personeel vergeet ik nooit meer"

Ik werd meteen onder narcose gebracht, want tijd voor een ruggenprik was er niet meer. Toen ik 1,5 uur later bijkwam was ik moeder. Ik heb veel last gehad van deze bevalling. Met veel scenario's had ik rekening gehouden, maar hiermee niet. Ik heb regelmatig naar mijn oudste gekeken waarbij ik dacht: ze zeggen dat jij van mij bent, het zal wel, ik was er niet bij. Wat geholpen heeft is heel veel erover praten en hoe gek gek het ook klinkt, een goede, 2e bevalling. Die bevalling ging ik met veel angst in, maar ging volgens het boekje en binnen 6 uur was mijn dochter op de normale manier geboren. Toen zij er was besefte ik mij ineens dat mijn gevoelens voor haar hetzelfde waren als voor mijn oudste. De manier waarop ze ter wereld komen maakt niets uit voor mijn liefde voor hen. Toen kon ik de knop omzetten en nu ben ik alleen maar dankbaar dat ze zo adequaat gehandeld hebben, anders had hij het niet overleefd.

Hoe ga je er mee om

Accepteren dat het niet jouw schuld is en dat het nu eenmaal gebeurd is. Dat is vaak het eerste dat je onder ogen moet zien. Hoe moeilijk dit ook lijkt, wees dankbaar dat het uiteindelijk redelijk goed is afgelopen. Het kan natuurlijk altijd slechter aflopen. Praat erover! Zoveel mogelijk. Dit geeft je de mogelijkheid de situatie te relativeren en je gevoelens een plekje te geven. Laat je niet bang maken voor bijvoorbeeld een tweede bevalling. Deze kan namelijk weer wel heel goed gaan en dan ben je vaak ook meteen over je trauma heen. You can do it!

Heb jij ook een nare bevalling meegemaakt? Hopelijk kan dit artikel je helpen hiermee te dealen.