Wat ik nooit meer vergeet van mijn bevalling

Het is inmiddels twee jaar geleden, en hoewel sommige dingen zijn weggezakt (hoe de pijn voelde, hoe de verpleegster heette) zijn er ook dingen van mijn bevalling die ik waarschijnlijk nooít meer vergeet. 

 

1. Dat ik om de tijd te doden een boek probeerde te lezen. 

2. Dat willen persen maar nog heel even moeten wachten het aller-aller ergste is.

Dat de glazenwasser er getuige van was hoe ik mijn weeën wegpufde

4. Dat je bij 8 centimeter ontsluiting ineens zo misselijk kunt zijn dat je moet overgeven.

5. Hoe zwaar het is om een trap af te lopen en in een auto te stappen met heftige weeën.

6. Hoe blij ik was dat mijn vriend de hele riedel van ‘ogen open, lippen op elkaar, blazen, rustig, gebruik al je krachten voor het persen’ bleef herhalen.

7. Dat de verloskundige zei: ik zie de haartjes al. En ik dacht: YES ZE HEEFT HAAR! 

Dat het moment dat je kindje op je borst wordt gelegd het aller-aller mooiste is. Ooit. Ever. Niet te overtreffen.

9. Dat ik om 19.02 uur mijn ouders belde om ze het blije nieuws te vertellen en zo trots was om te zeggen: en ze heet Lonne.

10. Dat mijn schoonmama opmerkte dat ik er na afloop wel ‘echt moe’ uitzag.

11. Dat ik zo'n honger had dat ik erg teleurgesteld was in de mini variant van beschuit met muisjes die de verloskundige ons kwam brengen. Gelukkig had ze ook de menukaart van het ziekenhuisrestaurant bij zich.

Lees ook: wat niemand je vertelt over bevallen

Wat vergeet jij nooit meer van jouw bevalling? Ik ben benieuwd!