Feest! De drieling is 1 geworden!

Ik kijk op mijn wekker. Het is 01.05u. Buikpijn, blegh! Oh, wat baal ik ervan dat we net die stomme bedverhogers hebben geplaatst. Ik kom nu met moeite nog uit bed. Daarom besluit ik om er maar even uit te blijven, want ik zie er tegenop om de klim terug te moeten maken, als een soort huiskamerolifant die de Mount Everest op gaat.

Even 'klokken'...

Een poosje later komt Peter bij me kijken. Ik heb nog steeds buikpijn. Het zakt ook niet. Om uit te sluiten dat het voorweeën zijn, vraag ik hem om mijn pijn even te ‘klokken’. Continue pijn dus dat zullen waarschijnlijk geen weeën zijn. Vast m’n darmen die van slag zijn van het eten..

Voor de zekerheid?

We twijfelen dan ook of we het ziekenhuis moeten bellen. Het liefst ga ik weer slapen, want ik ben moe. Als we bellen, dan weet ik zeker dat we langs moeten komen, gewoon voor de zekerheid. En als ik ergens geen zin in heb dan is dat het wel. Toch laat ik me overhalen en Peter belt.

Nee, het zal wel niet zover zijn... toch?

Om 02.40u zitten we in de auto. Aangekomen bij het ziekenhuis wenst een passerende voorbijganger me nog succes. We lachen er om. Die denkt zeker dat ik ga bevallen.. Ik dacht het niet en ik hoop me over een uurtje weer lekker om te kunnen draaien in mijn eigen bed.

Tijd!

Maar helaas moet ik dat plan al vrij snel bijstellen. Om 03.05u breken mijn vliezen spontaan en ik blijk ontsluiting te hebben. In allerijl worden er mensen opgetrommeld. Ik word klaar gemaakt voor de OK, want mijn lichaam heeft besloten dat het tijd is.

En dan ben je om 4.15u ineens papa en mama van 3 kleine meisjes! Hoe bizar.

Rollercoaster

Nu, een jaar later kom ik steeds meer tot het besef wat er allemaal gebeurd is in dit jaar. Wat een rollercoaster is het geweest. Wat hebben we een geluk gehad, wat is het spannend geweest, wat is het moeilijk geweest, wat is het goed gegaan en wat zijn we blij met onze kleine boefjes!

Wat waren ze klein...

Met al dat besef komen ineens ook steeds vaker weer allerlei herinneringen boven. Ik pak het fotoalbum er dan ook geregeld weer bij. Wat waren ze klein.. Met z’n drietjes aansterken in het ziekenhuis, iedere keer weer nieuwe stappen maken en langzaam aan steeds groter worden. En kijk ze nu! Drie heerlijke dochters; gezond en vrolijk! Wat wil ik nog meer?

Eerste verjaardag!

De eerste verjaardag vieren we daarom groots! Deze dag is speciaal voor ons. We vieren deze mijlpaal, maar ook nog heel veel daaromheen. Onze meisjes genieten van de gezongen liedjes, ze smullen van hun eerste stukje taart en zijn helemaal blij met al het inpakpapier waarmee ze kunnen spelen.

Extra bijzonder

Voor Peter en mij maakt de aanwezigheid van al onze dierbaren deze dag extra bijzonder. Mensen die het afgelopen jaar voor ons klaar hebben gestaan. De een kookte voor ons, de ander hielp in het huishouden, met de voedingen, of ging een rondje met de kinderwagen lopen zodat wij even wat anders konden doen of gewoon eventjes helemaal niks.

3 x 3

We vieren feest x3 en genieten x3! Onze meisjes zijn uitgeteld aan het einde van de dag en wij eerlijk gezegd ook. Een laatste kus en aai over hun haar en binnen een kwartier is iedereen vertrokken. Op de bank denk ik terug aan deze geslaagde dag. Het maakt me blij. Ondanks dat we een bijzondere periode afsluiten heb ik zin in wat komen gaat. En met al die lieve mensen om ons heen komt dat zeker goed!

Om 06.30u word ik wakker. Stilte, alles is nog in diepe rust. Snel draai ik me nog lekker even om, nu het weer kan..