Loslaten van je kinderen begint al vroeg...

Ooit hoorde ik dit nummer bij Memories of All You need is Love of zoiets.. In ieder geval een sentimenteel oogincontinentmakend programma… En laatst floepte het opeens weer bij me naar boven:

Your children are not your children. They are the sons and daughters of life's longing for itself. They come trough you but they are not from you and though they are with you they belong not to you.

I know – redelijk fout, maar het is wel goed om soms even bij stil te staan. Wantuh… het grote loslaten begint nu al… En daar is deze moeder op zijn zachtst gezegd nie zo goed in…

• 
• 

Kan ik zelf wel

Steeds vaker begint Sammie te roepen ‘Nee mama – kan ik zelf wel – NIET DOEN!’ Dat dus… Vooral in speeltuinen bij veel te hoge glijbanen en klimtoestellen. Kind heeft nogal last van het chihuahua-complex –lees– grootheidswaanzin. Wanneer Sammie een kind van een jaar of 6 iets ziet doen denkt zij dat zij dat net zo goed kan... Forget it dat ik dan een handje mag geven als ze een mega hoge glijbaan af wil gaan (lees – deze moeder heeft last van loslaat-angst en de glijbaan is hoog maar ook weer niet mega hoog).

Handje Sammie?!

En dus gaat ze… de steile helling omhoog (jawel hier mag ik dan net wel een klein beetje helpen omdat mevrouw erachter komt dat ze dit toch echt niet alleen kan) over de wiebelende balken (‘Nee mama – NIET DOEN!!’ Uhhuhhh ik wil een handje geven... Ze heeft zo’n mooi snuitje en het is zo zonde als haar neusje eruit gaat zien als een boxer – om maar in de hondenvergelijkingen te blijven) een opstapje op en dan … houdt ze zich vast aan de stang boven de glijbaan – trekt zich op (What the...?! Wat gaat ze doen?!! Handje Sammie?! ‘Nee mama – NIET DOEN!!') slingert een paar keer heen en weer en laat zich dan met een rotvaart van de glijbaan afroetsjen waar moeders met bonkend hart onderaan staat om te zeggen: ‘Goed gedaan schat'… Lang leve de grote zonnebril waardoor ze de angstblik in mijn ogen niet ziet… Loslaten dus….

• 
• 

Zonnebril model XXL

Of erger nog… Zwangerschapsverlof is over en ik wil toch echt heel graag weer aan de slag… En dat betekent…naar de crèche…. En das nog eens loslaten… Helemaal Teddy… T'is ook nog niet gebeurd…maar het zit er aan te komen… Ik hou mijn zonnebril op hoor. Model XXL… Om mijn volgelopen ogen te te verbergen… I know – bijna iedereen brengt zijn kinderen naar de crèche… En ze zijn daar ook super goed en alles komt ook goed en ze gaan het daar vast heel fijn hebben en voor mij is het ook fijner en beter en… Ik vind het moeiiilijkkkk!! Loslaten dus…

Aan de slag

Want ik wil dus echt weer aan de slag… De winkel is weg… Nieuwe collecties kunnen ontwikkeld worden…. Nieuwe opdrachten kunnen worden aangenomen… Gesprekken worden gevoerd… Maar echt iets definitiefs… Iets wat echt vast staat en binnen no time zichtbaar is… Nope niet aanwezig … Allemaal langere termijn projecten…. Gaat dat allemaal wel goedkomen? Ben ik zo wel goed bezig? Moet ik niet gewoon bij de kinderen blijven zodat zij ook niet naar de crèche hoeven want wie zegt mij dat alles wat ik in mijn hoofd heb ook realiseerbaar is…. Loslaten… Dus….

Het grote loslaten

Ik ga dat nummer maar eens opzoeken op You-tube om uit mijn hoofd te leren en dan heel hard vals meezingen op weg naar de crèche… Maakt namelijk één ding makkelijker… De kinderen laten mij dan vanzelf wel los… dus…